ഞാന് ഒഴുകുന്നു എന്ന് നിങ്ങളും
ഞാന് നില്ക്കുന്നു എന്ന് ഞാനും
എന്റെ ശിഖരങ്ങള് മുളപ്പിച്ച
നെല്പ്പാടങ്ങളില് ദാഹത്തിന്റെ മുറിവുകള്
തീരമില്ലാത്ത ഞാന് ഇന്ന് നിന്റെ
കരിങ്കല് സുരക്ഷിത കെട്ടുകളില്
തല തല്ലി മടങ്ങുമ്പോഴും;
ഓര്ക്കണം, നീന്തി തുടിക്കുവാനാകാതെ ബാല്യങ്ങള്
നടന്ന്, കൈക്കുമ്പിളില് കൊരിയെരിഞ്ഞ് കളിക്കുന്നത്,
എന്റെ ആഴങ്ങളായിരുന്നു എന്ന്!!
ഞാന് ഒഴുകുന്നു എന്ന് നിങ്ങളും
ഞാന് നില്ക്കുന്നു എന്ന് ഞാനും
എന്റെ ജീവിത തുടിപ്പും അവരുടെ
ജീവന്റെ തുടിപ്പും തന്ത്രത്തില് തടവിലാക്കി
ചില്ല് കൂട്ടിലിട്ടു, നീ നിന്റെ ആഡംഭരങ്ങല് മെനഞ്ഞതും;
എന്റെ കണ്ണു നീരില് വിഴുപ്പെറിഞ്ഞ്, വിഷത്താല്
കഴുകി കുപ്പികളിലടച്ച്, തെരിവിലൂടെ വിറ്റതും;
അന്നത്തിനു മുനമ്പ് ശുചിക്കായും, അന്നത്തോടൊപ്പം
ആമാശയത്തിലും, പിന്നെ വലിച്ചൂറ്റി നീട്ടി തുപ്പിയതും,
എന്നിലേക്ക് തന്നെ നീ വിസരചിച്ചതും!
കലിപൂണ്ട് കാര്മുകില്പ്പക്ഷികള്, എന്റെ
സമ രൂപവും, മെലിഞ്ഞില്ലതായ ദേഹവും
കണ്ട് വിധുമ്പാന് മറന്ന്പോയ നാളുകള്!
ഓര്ത്തില്ല നീ, ഞാന് എന്റെ ഉറവിടം തേടി
കരിഞ്ഞ പച്ചപ്പിലൂടെ മുകളിലേക്ക് യാത്രയാകുമെന്ന്
ആശിച്ചുപോയ് തുള്ളിക്ക് കുടം കണെക്ക് നീ
എന്നിലേക്ക് പെയ്ത് എന്റെ കരളും കവിളും നിറച്ച്
ഞാനീ കൈവഴിയിലൂടെ വരണ്ടമ്മതന്
അധരത്തിലേക്ക് ഒഴികിയെത്താന്..
ഞാന് നില്ക്കുന്നു, ഒഴുകാന്..... മോഹിച്ച്,
ഇവിടെ ഈ.... തീ......ര മില്ലാ....... തെ.
(അനിയന് കുന്നത്ത്)
No comments:
Post a Comment